این همه کلاس دشمن شناسی و دریغ از یک کلاس دوست شناسی!
سئوال این است که آیا شناخت دوستان و از دست ندادن آنان، مگر آموزش نمی خواهد، مگر یافتن دوست ها و نگه داشتن آن هنری کم تر از شناخت دشمنان است؟ ایرانیان یک عادت روانی و فرهنگی دارند و آن هم توجه بیش از حد به دشمن و غفلت از شناخت دوستان است، به همین جهت است که هر ساله با ریزش هایی روبرو هستیم که دربسیاری از اوقات می توانستیم از وقوع آن جلوگیری کنیم و نکردیم و گاهی اوقات هم خود تبر به ریشه دوستان زدیم و ندانستیم که هزار دوست کم و یک دشمن بسیار. در طول سال در دانشگاه ها، پایگاه های مقاومت و دیگر نهادهای فرهنگی کلاس های متعددی با عنوان دشمن شناسی، غرب شناسی و... تشکیل می شود و مخاطبان با اندیشه و روش و رویکرد دشمنان به ایران و ایرانی آشنا می شوند که البته در جای خود مطلوب است. اما سئوال این است که آیا شناخت دوست و از دست ندادن آنان مگر آموزش نمی خواهد،مگر یافتن دوست ها و نگه داشتن آن هنری کم تر از شناخت دشمنان است؟ در چند سال اخیر چه تعداد از دوستان انقلاب را با ندانم کاری ها از دور و بر انقلاب پراکنده ایم و در بهترین حالت آنان به دوستانی منفعل تبدیل کرده ایم که در بزنگاه های حساس از کمک آنان محروم شده ایم. چرا اصرار بر این است که همه دوستان به مانند ما فکر کنند و اگر در حلقه دوستان کسی به گونه ای دیگر اندیشید اساس دوستی او را از بیخ و بن بر می کنیم؟ شبنامه و انواع اقسام تبلیغات علیه آنان منتشر کنیم؟

به اتفاق عاقلان آموزش دوست شناسی، از آن مسائلی است که باید بیش از همه به برخی از مسئولان تذکر داده شود آنان که چون خود را محور حق و حقیقت می دانند، همواره با درک خود به قضاوت درباره دیگر دوستان می نشینند و اگر نتوانستند دوستی را تحمل کنند وی را از فهرست دوستان خارج و دشمن تلقی اش می کنند، آن زمان آموزش می دهند که آن دوست سابق و این دشمن فعلی را بشناسیم. حال اگر خود آنان دوست را می شناختند، دشمنش نمی کردند. برخی خود را معیار شناخت فتنه دانسته و هر کس غیر خود را غیر دوست می نامند و آنقدر در این کار مبالغه می کنند که حلقه یاران را کم و خود را کاسب فتنه می بینند و عده ای دیگر هم جبهه دوستان را گم و به گاه حادثه خاموش و کز کرده، حلقه دوستان را تنها می گذارند. این هر دو گروه مشکلی اصلی شان این است که دوست را نمی شناسند حال یا آگاهانه و یا نااگاهانه. برخی گویی فراموش کرده اند که همه فرزندان انقلاب در صحنه های دشوار پیش رو باید دست در دست هم دهند و چرخ انقلاب را به پیش ببرند. اینان چنان نفرت را  نسبت به دوستان پراکنده اند که در روزی که باید به گرد هم جمع شوند، نفرت پراکنی این روزها همه را دلزده خواهد کرد و رغبت کار گروهی حول منافع کشور را از دست می دهند. آن چه که تا کنون کشور از ناحیه آن دچار خسران شده اتفاقا نه از ناحیه دشمن، بلکه از ناحیه از دست دادن دوست های بی شماری است که اگر ندانم کاری های سیاستمداران آنان را دشمن نکرده باشد، حداقل دیگر دوست هم باقی نمانده اند. ماهست دشمن دشمنی است و در دل همین دشمنی هاست که فرزندان انقلاب تا کنون نقاط قوت خود را شناخته اندو انقلاب را به پیش برده اند. اما گویا سیاستگزاران فرهنگی ضرورتی برای وجود کلاس های دوست شناسی در کشور نمی بینند، لازم است به آنان تذکر داده شود که بیش از هز عامل دیگری در مقابل دشمن، لازم است بر دوست ها اتکا شود و بارها تاکید شده است انسان متضرر کسی است که دوست نداشته باشد و بدتر از اوکسی که دوستی داشته باشد و به راحتی او را از دست بدهد.

تابناک
۰۷ اسفند  ۱۳۹۰